Hmmm, nieuwe leden?

Beste verhalengroep,

Woordvlinder loopt niet meer zo lekker. We hebben nieuwe leden nodig of we kunnen er beter mee stoppen. Dus ken jij nog mensen die het leuk vinden om te schrijven. Mail dan even naar: verhalengroep@hotmail.com.

En natuurlijk zou het fijn zijn als je daar ook even je stem naar toe stuurt.
Dank je wel.

Verlenging

Aangezien de nieuwsfolder heel laat op de blog stond, verlengen we de tijd om de verhalen in te sturen. Nog twee weken. Je mag wel alvast stemmen. Stuur je verhaal dus snel nog even in!

Stem!

Hier zijn de drie verhalen waarop je kunt stemmen:

Er was eens een meisje.
Die voor eerst op schoolreisje ging.
Ze was vijf jaar. Ze vond het heel spanend.
Ze ging in allen attracties.
En toen in het spookhuis.
De rest durfden niet, ze ging alleen.
Ze vond het een beetje eng.
Maar ze ging toch.
Ze ging in het laatste karretje.
Toen de karretjes weer kwamen.
En wat zat er in het laatste karretje?
Niks.
Iedereen was bezorgt.
De meester ging in het spookhuis.
Toen hij in het spookhuis was hoorde hij gehijg achter hem.
Hij schrok,er stond een wolf achter hem.
Alle kinderen gingen in het spookhuis.
En alle kinderen waren opgegeten.
Op een na.
Die verstopt was.
En toen zag hij dat de wolf geen staart hat.
Het was een vampier dus.
Gelukkig hat hij knoflooksaus van zijn moeder gekregen.
En hij gooide het bakje knoflooksaus naar de vampier.
En hij ontplofte en iedereen kwam te voor schijn onder de knoflooksaus.
Ze gingen naar de bus en ze gingen naar huis en ze leefde nog lang en gelukkig. Einde!!

STEM!STEM!STEM!


Het eerste uur ging het al fout. Totaal doorweekt kwam ze op een bijna leeg
schoolplein aan. Haar haar in lange natte slierten aan haar wangen plakkend,
bezweet door de veel te warme regenjas. Vanaf de fietsenstalling naast het
schoolgebouw naar de gymzaal was ongeveer vijf minuten lopen. Ze moest een pad af
rennen, langs het hek van het schoolplein, een straat oversteken en dan in de
kleedkamer omkleden. Dat ging minstens tien minuten duren en dat betekende dus dat
ze te laat zou komen. In de gymzaal aangekomen kon ze nog net op tijd de kleedkamer
in scieten voor de gymjuf haar zag. Ze ging op een bakje zitten, pakte haar spullen
en merkte dat ze haar gymbroek was vergeten en er zat maar 1 schoen in haar gymtas.
"Oh nee..." dacht ze, "Ik kan toch niet in mijn onderbroek gymen!". Ze ging zo
onopvallend mogelijk naar de wc, wachtte tot haar klas de gymzaal in ging en sloop
toen snel weer naar buiten. Dat werd vast weer een uur nablijven omdat ze de gymles
ging missen. Ze liep door de motregen terug naar het schoolgebouw. Daar aangekomen
stond de conrector voor zijn kantoortje, zag haar en riep haar meteen. Natuurlijk.
Zo'n dag was het gewoon. Betrapt....Soppend in haar schoenen loopt ze achter hem
aan.
Een uur nablijven voor het spijbelen van de gymles, zoals ze al dacht, maar ook een
lange preek van de conrector, over het feit dat ze vorige keer ook al te laat was in
de geschiedenis-les. Omdat ze toen ook van de gymzaal naar school moest lopen was ze
snel over het hek geklommen om een stukje af te snijden. Dat had hij gezien. Het hek
was beschadigd en moest vergoed worden. Dat was overigens nog eens twee uur extra
nablijven...
Een beetje verloren liep ze daarna naar de aula, waar tussen de kapstokken met natte
jassen, een drankautomaat stond. De chocomel was op, de tomatensoep niet te drinken,
de thee veel te heet. Alles zat tegen vandaag. Ze ging op de vensterbank zitten en
wachtte tot haar klas van gymles terug kwam. Daar aan de achterste kapstok hing de
spijkerjas van Erik. Ze zou een briefje in zijn jaszak kunnen stoppen, maar ze wist
niet wat ze er op moest schrijven. Erik was leuk. Hij had de blauwste ogen die je
maar kon bedenken. En heel veel sproeten. Hij kon onzettend goed basketballen. Had
drie gitaren en wist alles over kikkers. Ze wist precies welk rooster hij had. Hij
zat nu bij duits, en daarna had hij tekenen. Daarna aardrijkskunde en blok-uur
biologie. Laatste uur studievrij... Hij wist werkelijk absoluut niet wie zij was
bedacht ze somber, terwijl ze uit het raam staarde.... Het begon weer harder te
regenen. Ze keek op haar eigen rooster en zag dat ze hierna economie had. Rotvak. Ze
begreep helemaal niets van balansen met debiteuren en creditueren...De leraar op
zijn beurt begreep niet hoe iemand zo hardnekkig iets niet kon begrijpen. Hij had
haar al drie uur bijles na school gegeven, en nog zag ze het niet, terwijl de leraar
beweerde dat het zo simpel was. Ze was er van overtuigd, ze was gewoon te dom
hiervoor....
Haar klas kwam met veel geschreeuw binnen, gooide de gymtassen in de aula tussen de
stinkjassen en liep gelijk door naar het nederlands-lokaal. Een vriendin trok haar
mee naar dat lokaal. Ze begreep niet waarom. "Nederlands? Ik heb toch economie?" zei
ze. "Nee joh" zei haar vriendin, "Je hebt altijd met mij nederlands op dit uur! We
hebben toch volgende week examens!, sufferd!, kom nu maar gewoon, anders kom je weer
te laat, als je zo doorgaat moet je nablijven tot je veertigste!". Behoorlijk in de
war liep ze achter haar vriendin aan het lokaal in. Examens? Dat stond niet in haar
agenda! Nederlands? Maar ze had het hele jaar helemaal geen nederlands gevolgd! Dat
stond gewoon niet op haar rooster! Kijk dan! Economie, geen nederlands. Hoe kon dat
nou? Langzaam drong de verschrikkelijke waarheid tot haar door. Nederlands was een
verplicht vak. Verplicht! Net als engels en wiskunde... Hoe kan ze dat nu een heel
jaar gemist hebben? Hoe kon haar dat niet zijn opgevallen dat ze een verplicht vak
zat te missen? Ze merkte opeens dat iedereen naar haar zat te kijken terwijl ze
zelf met een wilde blik in haar ogen voor het bord was blijven staan. Snel ging ze
naast haar vriendin zitten. Tot haar schrik hoorde ze meteen haar naam. De leraar
vroeg; "Waar is je dossier met boekverslagen? Dat had je vorige week moeten
inleveren! Als het dossier niet compleet is, kun je niet op voor je examen volgende
week woensdag en dan zak je automatisch!". Paniek maakte zich van haar meester. Hoe
was dat nu mogelijk? Hoe kon dit nu opeens allemaal zo verkeerd gaan? Hoe kon het
dat ze een jaar lang was vergeten naar deze les te gaan, terwijl ze toch gewoon op
school was? De leraar zuchtte en schudde zijn hoofd. Hoe kon iemand toch zo wazig
zijn....Sommige leerlingen leken hun hersens helemaal niet te gebuiken. "Dus je hebt
helemaal niets, maar dan ook niets, gelezen dit jaar?...."
Met een schok schiet ze overeind: "Ik moet naar school! Ik kom te laat!". Er wordt
op de deur geklopt en haar kinderen komen binnenstormen. "Mam, de pakjes drinken
zijn op, en we hebben de hond al uitgelaten. Kunnen we na school nieuwe gymschoenen
gaan kopen?, deze zijn te klein aan het worden. Kom je vanmiddag naar de
presentatie?.... ".
Ze moet even moeite doen om helder te worden. Alweer dezelfde droom, de zeventiende
keer, precies dezelfde als de vorige keren. Met het te laat komen, die verloren
gymschoen, en het zakken voor haar examen. Steeds precies hetzelfde.
Ze staat op en loopt de trap af. De telefoon gaat. Het is een vriendin die haar
vraagt hoe het gaat. "Ontzettend opgelucht dat ik geen vijftien ben en niet op de
mavo zit!" zegt ze grinnikend. De vriendin valt even stil en denkt er het hare van.
Raar antwoord....

STEM!STEM!STEM!

Verdwaald van de schoolHans, zullen we morgen een vrije dag nemen vraagt Anita. Het wordt mooi weer. Dan kunnen we een bootje huren en gaan varen op het Sneekermeer. Hans vindt het een prima idee en dus gaat Anita boodschappen doen voor een lekkere picknick.De volgende morgen staan ze al vroeg op om naar Sneek te gaan en al gauw hebben ze een zeilbootje gehuurd. Er staat niet zoveel wind dus zeilen ze loom de plas op. Na een uurtje zeilen wordt het al lekker warm. Zullen we gaan zwemmen vraagt Anita. Ze zeilen naar een beschut plekje tussen het riet en duiken het water in.Opeens hoort Anita een piepstemmetje help, help roepen, maar ze ziet niemand. Waar komt dat vandaan? Ze duikt onder water en kijkt tussen het riet waar ze het geluid hoort. Eerst ziet ze nog steeds niemand, maar dan opeens ziet ze een klein visje tussen de rietstengels zwemmen. Wat is er aan de hand, vraagt Anita. Heb je hulp nodig. Het visje antwoordt bedeesd dat het zijn school kwijt is. Je school? Vissen zitten toch niet op school? Nee, zegt het visje, wij zwemmen in een school. Hoe heet je vraagt Anita. Vissen hebben geen naam, zegt het visje. Ik ben een voorntje en wij zwemmen met een hele school tegelijk. Wij waren aan het zwemmen en toen zag ik een klein kikkervisje. Ik wilde ermee spelen tussen het riet, maar ik raakte mijn school kwijt en nu ben ik helemaal alleen. Wil je dat ik je help zoeken vraagt Anita. Ik heb in de boot wel een bakje met water waarin je kunt zwemmen en dan varen we met je de plas op om je school te zoeken. Het visje kijkt wel een beetje angstig. Hoe gaat dat zwemmen in een school vraagt Anita. We zwemmen allemaal bij elkaar, de sterkste gaan voorop en die zwemmen we allemaal, kort bij elkaar, achterna. Waarom komen ze je niet zoeken? Er zijn zoveel voorntjes in een school dat ze niet merken als er een verdwijnt zegt het visje triest. Wil je dat we helpen zoeken? Het visje overwint zijn angst en zwemt in het bakje water dat Anita hem voorhoudt. Ben je gaan vissen vraagt Peter verbaasd. Anita legt het hem uit en ook Peter wil het visje wel helpen zijn school te zoeken,Aan de kant zien ze een grote blauwe reiger. Heb je soms een school visjes gezien vraagt Anita. Ja, maar ze zwommen allemaal heel snel verder het meer op en nu heb ik nog geen eten voor mijn kinderen, want ik kon er niet eentje vangen. Succes dan verder roept Anita en ze zeilen weer het meer op. Opeens zien ze een meeuw vliegen met een visje in zijn bek. Is dat ook een voorntje vraagt Peter. Het visje kijkt en ziet nog net dat het inderdaad een voorntje is. Dan moeten ze hier nog in de buurt zijn.Op een groot lelieblad zit een groene kikker. Heb je een school visjes gezien? Ja, zegt de kikker, ze zwemmen daar tussen het riet. Anita duikt weer het water in en ziet inderdaad een school visjes tussen het riet zwemmen. Snel haalt ze het bakje met water uit de boot. Is dat je school? Het voorntje weet het niet. Anita laat hem voorzichtig los, zodat hij naar de school kan zwemmen. Zelf blijft ze op afstand om de visjes niet bang te maken. Ze ziet het voorntje tussen de andere vissen verdwijnen en vrolijk zwiepen met zijn staartvin als afscheid. Dan zwemt ze terug naar de boot en vertelt Peter dat het voorntje gelukkig zijn school heeft teruggevonden.

STEM!STEM!STEM!

Stuur je stem naar verhalengroep@hotmail.com